Zapiski gabinetowe, czyli refleksje psychoterapeutki po latach pracy w gabinecie 😉 Idąc dziś rano do mojej pracy w gabinecie, w którym od ponad 10 lat prowadzę psychoterapię, uświadomiłam sobie, że w tym roku mija dokładnie 20 lat odkąd rozpoczęłam pracę jako psycholog. 20 lat temu odbyłam pierwsze spotkania z ludźmi, którzy szukali wsparcia, porady, pomocy w rozwiązaniu swoich trudności życiowych. Z czasem uzupełniłam studia psychologiczne o szkolenia psychoterapeutyczne, które z resztą do dziś kontynuuję i oprócz pracy psychologa zaczęłam również być psychoterapeutką. Gdybym te 20 lat pracy miała ująć w jakieś krótkie podsumowanie tego z czym najczęściej męczą się moi pacjenci, albo tego co najbardziej potrzebują, to przychodzą mi do głowy trzy proste, banalne zalecenia: 1. Możesz! 2. Nie musisz! 3 Bądź dobry dla siebie! Trzy proste porady, a tak trudne do zrealizowania. 1. Możesz robić co chcesz ze swoim życiem, możesz zmienić pracę, możesz być szczęśliwy, możesz odpoczywać, możesz spełniać swoje marzenia, możesz się przeprowadzić, możesz popełniać błędy, możesz się rozwijać, możesz się na coś nie zgodzić, możesz być inny niż wszyscy, możesz wybierać, możesz się złościć, możesz się smucić, możesz płakać, możesz się cieszyć, możesz , możesz, możesz.... wiele tu jeszcze rzeczy może każdy z Was dopisać, kierując się tym, czego od zawsze pragnął, ale nie odważył się spróbować. 2. Nie musisz być taki jak inni, nie musisz się zgadzać na coś co ci nie odpowiada, nie musisz spełniać oczekiwań innych ludzi, nie musisz tłumić swoich uczuć, nie musisz cierpieć i radzić sobie sam, nie musisz podobać się wszystkim, nie musisz być najlepszy, nie musisz mieć zawsze racji, nie musisz milczeć, gdy cię coś boli, nie musisz być zawsze silny, nie musisz, nie musisz, nie musisz... 3. Bądź dobry dla siebie to czasem najtrudniejsze zadanie życiowe do wykonania. Codziennie wysłuchuję historii ludzi, którzy zarzucają sobie mnóstwo rzeczy, są przy tym dla siebie okrutni i niesprawiedliwi. "Zachowałem się jak idiota" , "jestem do niczego", "znów krzyczałam, a miałam być spokojna", "nie udało mi się odezwać, a przecież powinnam", "jestem beznadziejna ", to tylko kilka cytatów, z tego jak myślą i mówią o sobie moi pacjenci. Zapytani czy w ten sam sposób oceniają zachowania osób, które kochają, są oburzeni, mówią, że nigdy w życiu i że absolutnie nie, a tak łatwo im ranić siebie i sobie dokuczać. Podsumowując tę krótką opowieść zachęcam każdego z Was by jeszcze dziś, teraz, w tej chwili zrobił sobie rachunek sumienia i sprawdził czy udaje mu się traktować siebie jak kogoś bardzo kochanego, kto może, nie musi i jest dla siebie dobry. ❤️ Hanna Kornas